Vladivostok op 7 augustus.

Oma is jarig vandaag, maar als wij rond half negen wakker worden is het half 12, 6 augustus bij oma... Nog even wachten dus, vooraleer we kunnen bellen. Ontbijten doen we tussen de Chinezen en Japanners, dat betekent om het meest nemen, morsen, duwen en voorsteken, luid praten en rochelen. Bij gevolg kunnen ze niet volgen in de keuken en is de helft leeg: koffie, melk, muesli, appels, nootjes,... Er bestaan dus aangenamere manieren om te ontbijten, al kijken we onze ogen uit. Daarna wandelen we richting duikboot, wel nog even winkelen. Door het warme weer heeft Thomas geen T-shirts meer. De duikboot is indrukwekkend! Het is de eerste die de wereld heeft rondgevaren. Net zoals bij het ontbijt, zijn er ook in de duikboot zijn veel Chinezen. Deze keer zijn Milan en Aster een attractie, meer nog dan de duikboot zelf. Langs alle kanten worden er foto's van hen gemaakt en ze bejubelen hen met hoe mooi ze wel zijn. Ook in het restaurant waar we nadien zitten, maken ze in het geniep foto's. Aster vindt dat eigenlijk wel cool. In de restaurants hier brengen ze ieders eten op een ander moment, soms zit er wel een half uur tussen, ook op de drank moet je vaak wel even wachten, op dat vlak kunnen de Russen wel iets van de Belgen leren. Aan een tekort aan personeel ligt het zeker niet, er is vaak evenveel personeel als gasten. Daarna stapten we zomaar de stad in, we zouden wel zien waar we uitkwamen... En ja, we kwamen ergens uit, bij een boekenkast in een park. Die boekenkast kon zomaar open en ik vond er een Engels boek met sprookjes van volkeren die in het noorden leven, de sprookjes gaan over het noorderlicht. Even later kwam een meneer met 2 pakken boeken, hij wou ze in de kast stoppen, nog later bracht hij nog 2 pakken, en dat ging nog even door... M.a.w. iedereen die dat wil mag dus een boekje uit de kast meenemen, die meneer was maar wat blij dat ik het boek meenam, op die manier kreeg hij wat plaats voor zijn boeken. Daarna wandelden we richting hotel, even rusten en nog eens zwemmen tot net vóór de stortbui. Van op het terras zagen we mensen zwemmen tijdens het onweer, zalig, maar ook wel gevaarlijk volgens ons. Toen we naar huis liepen, zagen we overal grote, diepe plassen en op het wegdek zagen we een riooldeksel open staan om het water te kunnen slikken. Morgen belooft het weer een mooie, warme dag te worden, onze laatste!